laatste blog!

Zo. Daar zit ik dan. Het is hier nu 7 uur in de ochtend en ik ben natuurlijk al wakker. Vandaag om twee uur vertrekken we met de bus naar de hoofdstad van Burkina Faso. En woensdag nacht vlieg ik al weer terug naar huis..

God wat is de tijd snel gegaan. Ik weet dat het cliché klinkt, maar de tijd vliegt echt als je het leuk hebt. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik in Brussel op het vliegtuig stapte. En nu zijn we alweer 15 december, en ben ik bijna klaar om naar huis te gaan.

De afgelopen maanden heb ik ontzettend veel mee gemaakt. Ontzettend veel leuke en mooie dingen. Maar ik heb ook veel heftige en minder mooie dingen gezien en mee gemaakt. Ik heb van dichtbij mogen zien hoe groot het contrast tussen Burkina Faso en Nederland is. Ik ben er zelf van overtuigd, hoe jammer het ook is, dat Burkina altijd achter zal blijven in de vele vormen van ontwikkeling ten opzichte van Europa. Als Burkina eenmaal zover is, als dat wij nu in Europa zijn, zijn wij in Europa alweer veel verder.

In sommige opzichten maakt het Burkina mooier. De kinderen bijvoorbeeld, die spelen altijd buiten, en kunnen zich een dag lang vermaken met een tomatenblik. Terwijl sommige kinderen in Nederland zich soms alleen maar kunnen vermaken met een tablet, Wii, spelcomputer of laptop.

Of hoe we in Nederland honderden euro´s uitgeven aan kinderwagens, wipstoeltjes, buggy’s enzovoort. Hier wordt gewoon een kind met een doek op de rug van de moeder vast gebonden. Naar mijn mening is dit echt niet minder goed dan al die dure spullen die wij gebruiken. In veel opzichten is het misschien zelfs beter om een kind met een doek op je rug te dragen. Het kind heeft zo altijd direct contact met de moeder. Daarbij is het ook nog heel goed voor de heupjes voor het kind. Veel mensen zullen vast denken dat het gevaarlijk is, dat snap ik, maar ik heb echt nog nooit hier een kind zien vallen.

Door alle dingen die je hier meemaakt, kom je wel echt weer met beide benen op de grond te staan. Doordat je thuis alle luxe hebt, neem je het ook snel voor lief. Als je eten niet meer hoeft zet je het weg of gooi je het in sommige gevallen zelfs weg. Ik heb hier meerder malen een weeshuis bezocht. De kindjes eten daar zo snel mogelijk, omdat het eten anders op is.

Bij ons is het normaal om naar school te gaan. In ons gastgezin hebben we twee dienstmeisjes. Een van 9 en een van 14. Deze meisjes kunnen niet naar school, zien hun ouders bijna nooit, en krijgen niet de kans om kind te zijn. Op een bepaalde leeftijd worden ze uitgehuwelijkt, krijgen ze kinderen en dat is het. Zij krijgen niet de kans om eigen keuzes te maken. Ik weet dat ik jullie met al deze dingen waarschijnlijk niets nieuws vertel, maar toch wil ik het graag gezegd hebben.

In de meeste gevallen is de achterstand in ontwikkeling helemaal niet goed. De zorg bijvoorbeeld. In de kliniek waar ik stage liep, is de hygiëne echt heel slecht. De mieren lopen tussen de on-verpakte katheters, scharen en kochers door. Mensen moeten hier vaak kinderen krijgen om hun toekomst veilig te stellen. Als zij later oud zijn moet er iemand zijn die voor hen zorgt. Hier is geen AOW of iets.

Ook mijn stage in de geboortekliniek is inmiddels afgerond. Ik heb ontzettend veel geleerd in de kliniek. Veel mogen doen en meemaken. Twee nachtdiensten van 12 uren mogen draaien. In een nachtdienst bevallen er ongeveer 6 tot 12 vrouwen! Erg leuk om mee te maken. In de kliniek werkte ik meestal met ontzettend leuke collega´s die hun best deden om mij wat te leren. Helaas ook minder leuke dingen mee gemaakt in de kliniek. Twee keer een pasgeboren baby moeten reanimeren. En twee keer een baby niet meer kunnen redden. Dit zijn natuurlijk wel dingen waar je over nadenkt voor je aan je stage begint. Je denkt dat je je er op kunt voorbereiden. Maar het tegendeel is waar. Dit vind ik persoonlijk een hele harde kant van het land. Ze hechten veel minder waarde aan een mensenleven dan dat wij doen.

Voor school moest ik een kwaliteitsonderzoek doen. José en ik hebben samen een recent reanimatie protocol opgevraagd bij het MCL. Deze hebben we vertaald in het Frans. We hebben een boekje gemaakt met pictogrammen en tekst waar het protocol duidelijk in uitgelegd staat. Deze boekjes hebben we geplastificeerd en samengebonden. Voor ieder personeelslid een. Deze kunnen ze altijd bij zich houden. Daarbij hebben we een presentatie en demonstratie gehouden. We hadden poppen gekocht, hier kon het personeel, na de presentatie en demonstratie, onder begeleiding op oefenen. De poppen hebbe we in de kliniek gelaten zodat ze kunnen blijven oefenen. We hebben nog een handboek gemaakt met de bijbehorende theorie m.b.t. reanimatie vertaald in het Frans. Het personeel was erg blij met de protocollen, deze waren namelijk niet in de kliniek aanwezig. Ik hoop dat we hierdoor de kindersterfte in onze kliniek iets hebben kunnen minimaliseren.

Ik vond het heel bijzonder om de cultuur van zo dichtbij te kunnen meemaken. Wel ben ik van sommige dingen erg geschrokken. Het lijkt bijvoorbeeld alsof er geen ruimte is voor liefde. Man en vrouw leven compleet langs elkaar heen. Ik heb nog nooit een stel elkaar een kus zien geven. Nog nooit! Hier vinden ze dat een vrouw gewoon kinderen hoort te krijgen, anders zou je geen echte vrouw zijn. Echt een keuze is hier dus niet in. Voorbehoedsmiddelen zijn er wel, maar worden vaak niet gebruikt. Omdat het voor sommige meisjes verboden is om ze te gebruiken, om dat ze het niet kunnen betalen of omdat ze niet weten dat ze er zijn. Het aantal tienerzwangerschappen is onmogelijk hoog. Dat kan niet anders.

Ik heb echt van mijn stage genoten. Ik voel me thuis in Bobo. Zelf zou ik hier niet kunnen wonen. Daarvoor staan sommige dingen van de cultuur mij teveel tegen. Ik zou iedereen een stage in Burkina Faso aanraden. Ik heb wel veel heftige dingen mee gemaakt. Maar ik heb me hier wel altijd veilig en welkom gevoeld.

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om me te volgen tijdens mijn stage.

Groetjes!

update!

Hallo allemaal,

Eindelijk kan ik weer een blog schrijven. Sorry sorry sorry dat ik zolang niets van me heb laten horen. De laptop had besloten om er mee te stoppen. Maar na een heleboel gedoe, wat ik jullie zal besparen, doet hij het weer!

Inmiddels ben ik alweer over de helft van mijn stage periode. De tijd gaat snel hier. Soms heb ik momenten dat ik mijn familie en vrienden toch echt wel mis. Maar alle avonturen en geweldige dingen die hier beleef. Daar kan het gemis tot nu toe echt niet tegenop. Ik besef vaak hoe bevoorrecht ik ben dat ik allemaal mag en kan meemaken. Veel mooie dingen maar ook moeilijke dingen.

Het is gek dat de meest vreemde dingen wennen. Ik vind het inmiddels niet meer raar dat overal waar ik kijk koeien, geiten, ezels of honden over straat lopen. Dat dieren worden geslacht aan de kant van de weg. Ik begin zelfs echt te genieten van mijn vroege, koude buiten-douche in de ochtend.

De week van mijn verjaardag kwamen onze leraressen uit Nederland langs. Ze kwamen langs om ons stageplaatsen te bezoeken, om te kijken hoe het met ons gaat maar ook om vakantie te vieren. Ook moest ik mijn tussenevaluatie hier doen, die heb ik gehaald!

21 oktober was ik jarig. We gingen er op uit met onze leraressen. We gingen een nachtje in Banfora logeren. Banfora is een mooi plek met echt prachtige watervallen. Onze leraressen, zo lief als ze zijn, hadden een villa met zwembad voor ons allen gehuurd! Een heerlijke middag relaxen dus. De dag daarna zijn we naar de watervallen geweest. Echt super mooi!

Onze leraressen gingen vrijdag weer naar de hoofdstad. Wij moesten vrijdag ochtend vroeg opstaan. We gingen namelijk een wandeltocht doen! We vertrokken om 7 uur naar het huis van Marlon, een Nederlandse man die hier in Bobo een huis heeft en vaak uitjes organiseert. Het werden twee dagen lang lopen door prachtige natuurgebieden. We sliepen op een matje boven op een berg met echt een belachelijk mooi uitzicht. Er waren zo´n 7 afrikanen mee, die droegen het eten, slaapmatjes enz. ´s Avonds werd er een kampvuur gemaakt. Er werden aardappels gepoft en bananen gebakken. Heerlijk eten! Wij leerden de afrikanen gezellig Nederlandse liedjes, en ons werden Afrikaanse liedjes geleerd. Een heleboel gezelligheid.

´s Nachts was het best koud zo in de buitenlucht. Toen ik midden in de nacht wakker werd zag ik onwijs veel (vallende!) sterren! Dit was echt een ´ik wil nooit meer naar huis´ momentje.

De volgende ochtend wakker worden door de opgaande zon met een prachtig uitzicht. Wie wil dat nou niet?

Zaterdag ochtend gingen we klimmen. Ook super gaaf!

Na het klimmen nog een fijne lunch met heel veel lekker fruit, daarna weer terug naar huis toe lopen.

Rond het einde van de middag kwamen we weer aan bij het huis van Marlon. Daar stond een heerlijke maaltijd op ons te wachten.

Met als toetje een concert van alle Afrikanen die mee waren geweest. Met de mooiste instrumenten die je maar kunt bedenken. Heerlijk geluisterd maar vooral gedanst. Die Afrikanen kunnen er van zeg! Daar kunnen wij ´stijve friezen´ een voorbeeld aan nemen!

Maandag begon de stageweek weer. Maandag baby´s vaccineren, dinsdag wond-zorg, woensdag baby´s vaccineren en donderdag op de verlos.

Evelien wilde graag ook een bevalling mee maken dus liep ze een dag met mij mee. Toen we de verloskwamen binnenkwamen lag er al een vrouw met infuus. Toen we het hartje van de baby gingen luisteren voelde we al dat de baby in een stuitligging lag. Onze kliniek doet geen keizersneden. En waarschijnlijk had de vrouw ook geen geld voor een keizersnede. Ze moest dus op de natuurlijke manier bevallen.

De bevalling duurde enorm lang en de vrouw had het erg zwaar. De baby kwam levenloos ter wereld…

Het personeelsteam begon op de baby te slaan en ze hielden de baby overdekop. Hun manier van reanimeren.. Het was een vreselijk naar gezicht. Jose was er inmiddels ook bij. Wij hebben de reanimatie overgenomen. De baby heeft het gehaald! Het was best heftig. Het personeel wilde dat wij de baby gingen wegen terwijl we aan het reanimeren waren. Ze schreeuwden tegen ons. Wij negeerde ze omdat we vonden dat wegen nu niet tot prioriteit behoorde. Ze werden alleen maar bozer. We hebben de baby heel snel gewogen en zijn weer verder gegaan. De baby kreeg langzaam weer kleur en een frequente ademhaling. De moeder was ontzettend dankbaar.

Een heftige stagedag.

Achteraf ben ik ontzettend blij dat we met z´n drieën in de verlos stonden. Ik had daar niet graag alleen gestaan, en alles van het personeel over me heen gekregen. Daarnaast is het ook fijn dat je er met z´n drieën over kunt praten, wat ik ook erg belangrijk vind.

Vrijdag weer wond-zorg. Dit weekend zijn José en ik druk met schoolopdrachten bezig. Maandag en dinsdag hebben we nachtdiensten van 12 uren. Ik ben erg benieuwd! Ik laat jullie snel weten hoe het geweest is!

Groetjes!

update!

Hallo allemaal,

Het is hier nu half 8 in ochtend, en ik vind dat het tijd is om weer een blog te schrijven. Ik zal jullie vertellen wat ik afgelopen weekend en de afgelopen week heb gedaan.

Vorige week zaterdag was ik weer, samen met de andere vrijwilligers, in het zwembad te vinden. Toch fijn dat het hier altijd mooi weer is! ’s Avonds zijn met z’n allen pizza gaan eten. Er is langs de weg een pizza-hut. Een soort frietkraam die pizza verkoopt, zo ziet het er uit. Buiten op het gras was plastic stoelen en eet smakelijk. De pizza’s waren heerlijk, zeker voor herhaling vatbaar!

Zondag zijn we met alle vrijwilligers wezen toeren door Bobo: ergens wat gegeten en in een of ander verwaarloosd jungle park rond gewandeld. Wel erg mooie plekken tegen gekomen! En heerlijk op de brommer wezen rijden. Een fijne zondag dus!

Maandag hadden José en ik weer stage. Ik liep mee op de verlos kamers. Ik kwam binnen en daar stond mijn collega Felix. Zoals altijd vroeg ik het ging en hoe zijn weekend was geweest. Toen ik ineens naast me op het bed keek schrok ik me wild. Er lag een overleden baby. Ik vroeg wat er was gebeurd.

Maar de uitleg van Felix begreep ik niet. De moeder lag nog wat verloren op het bed voor zich uit te staren en moest nog gehecht worden. Voor het personeel was dit de normaalste zaak ter wereld, ze werken door, maakten grapjes enz. De overleden baby moest nog gewogen worden, de baby werd aan 1 arm opgepakt, en hoofdje viel achterover en het laatste lucht kwam langs de stembanden, waardoor je nog een zacht kreuntje hoorde. Toen de baby gemeten moest worden pakte te verpleegkundige de baby bij de voeten vast en hield het over de kop. Het was een zeer naar gezicht. Ik vond het erg vervelend om naar de kijken, en heb mijn hoofd weg gedraaid. Na dat alle controles gedaan waren, werd de baby weer in een doek gewikkeld en daarna in een kartonnen doos (!) gedaan. Ik stond echt perplex, ik had echt geen idee wat ik hier mee moest. De moeder moest nog gehecht worden. Dit was uiteraard pijnlijk. Maar door de verpleegkundige werd gewoon gezegd dat ze zich niet moest aanstellen en weer in de juiste positie moest gaan liggen. Ik heb haar hand vastgepakt. Daar leek ze blij mee te zijn. Aan de vrouw zelf kon je niet zien of ze het verlies van het kind erg vond. Echt ruimte voor emoties was er ook niet…

Rond 12 uur gingen alle stagiaires weg, de verpleegkundige (Felix) was ik de halve ochtend al kwijt geweest. 1 stagiaire zei: I go to home, you go to the women. Er lag namelijk nog een vrouw in de verloskamer. Toen iedereen weg was kwam José boven, ze was beneden al klaar en vroeg of ik dat ook was. Ik vertelde dat er nog een vrouw op de verlos lag en dat iedereen gevlogen was, ik wilde niet naar huis zolang daar nog iemand lag. Zo dapper als we waren gingen we de verlos binnen om te kijken hoe het bij de vrouw was. Toen we nog eens goed tussen haar benen keken, zagen we al een zwart pruikje haar. Nou wij natuurlijk wel licht in paniek. Want hoe zouden wij nou met z’n tweeën een bevalling moeten doen!? Na veel geroep en gezoek, kwam er een stagiair boven. We legde de situatie uit, en hij gaf aan Felix te zullen roepen. Na een lange 5 minuten kwam Felix de verlos binnen. Nog geen minuut later, schoot de baby er zo ongeveer uit. Met moeder en kind was alles gelukkig goed.

Dinsdag gingen we naar het dorp buiten Bobo om wondzorg te geven, en om na denken over een grote actie die we die donderdag zouden gaan houden.

Woensdag weer stage in de geboortekliniek. Mijn taak die dag was om alle baby’s te meten, vaccinaties klaar te maken en baby’s te druppelen. Dit gebeurt allemaal in een klein hokje. Er zitten echt honderd vrouwen met baby’s. Echt een enorme gekkenboel. Tegelijkertijd ook indrukwekkend.

Na stage inkopen doen voor de actie van donderdag.Dit deden we op een grote overdekte markt. Blanke mensen worden echt altijd afgezet.Dus wij maken er bijna een spel van, om toch een eerlijke prijs voor eenproduct te krijgen.

Donderdag hielden we een grote actie, we gingen naar een arm dorp buiten de stad, waar we ook wekelijks wondzorg verlenen. We gingen alle honderden kinderen wassen, nieuwe onderbroeken geven en eventuele wondzorg verlenen. Dit gebeurde allemaal op een afgebakend trein in het dorp. Het was een grote gekkenboel. Alle kinderen renden door elkaar. Moeders die voordrongen zodat hun kind als eerste kon. Erg bijzonder allemaal. Ik vond het geweldig om te zien dat de kinderen plezier hadden. Dan weet je echt waar je het voor doet.

Vrijdag een lekkere studiedag. Want er moeten natuurlijk ook nog schoolopdrachten gemaakt worden. Soms vergeet ik helemaal dat ik hier voor school zit. Als vakantie voelt het niet meer, omdat ik wel elke dag naar stage moet. Maar elke dag dat heerlijke weer en de vrijheid. Een fijn gevoel.

Zaterdag besloten José en ik een dagje te gaan toeren op de brommer. We zijn er achter gekomen dan Bobo niet vreselijk groot is. Veel rondjes gereden, topografische wonderen die we ook zijn haha! Na het toeren nog even Franse les. ’s Avond wilden we wel graag uitgaan. We gingen eerst wat eten met Ilonka en Issouf. Bij de uitgaansgelegenheid aankomen, werd ons verteld dat ze gingen sluiten i.v.m. met de weersverwachting. En zou namelijk gaan onweren en regenen. Nou dat hebben we geweten. Als twee verzopen katten kwamen we weer bij ons gastgezin aan. Op ons kamer had het gelekt, dus allemaal plassen water in de kamer, heerlijk.

Vandaag (zondag), even lekker bij het zwembad liggen. En morgen weer naar stage!

Tot de volgende blog!

eerste stage dagen

Hallo allemaal!

Man man man, wat een week!

Vandaag zit ik alweer 3 weken in Afrika!

In mijn vorige blog vertelde ik dat het dagelijks leven in Bobo langzaam weer werd opgepakt. Ondertussen is alles hier weer in volle gang! Over is het weer lekker druk.

Vorige week donderdag hebbe we het offerfeest gevierd! Een en al gezelligheid maar vooral veel lekker eten. We vierden dit bij Ilonka samen met Marie en de andere vrijwilligers. Op het eind van de middag gingen we uit. Naar een soort van buiten-discotheek. Overal stonden tafels en stoelen en in het midden stond een overdekt podium/dansvloer. Wij gingen op ons gemakje bij een tafeltje zitten met een heerlijke koude Brakina (lokaal biertje). Ondertussen kwamen er allemaal (mega) vrouwen in mega jurken binnen. Die gingen allemaal op de dansvloer staan dansen voor spiegels(!). Ja hier heb ik me ook een beetje over verbaasd. Na even de kat uit de boom te hebben gekeken besloten wij ook maar een dansje te wagen. Maar toen we er achter kwamen dat de polonaise niet echt bij de Afrikaanse muziek paste zijn we maar gestopt… Na een paar uurtjes kostelijk vermaak gingen we weer naar huis. Eindelijk thuis aangekomen, hadden we allemaal ineens trek in een (soort van) tosti. Wij dus heel dapper met z’n zevenen in de half-overdekte (vier persoons) jeep van marie. Nou de tosti was heerlijk en het was gezellig. Toen we naar huis wilden begon het me toch te spoelen… We besloten te wachten omdat de auto dus maar half-overdekt was en we nog een aardig stukje moesten rijden. Maar na een halfuur besloot het personeel van het restaurant dat het genoeg was geweest voor die dag en moesten we dus naar huis. Toen hadden we ineens een briljant idee: het personeel van het restaurant lief aankijken en een parasol mee vragen. Wonder boven wonder vonden ze dit helemaal prima. Wij dus weer met z’n zevenen in de auto. De mensen die achterin bij het niet-overdekte deel zaten hadden dus een fijn parapluutje! Prima oplossing en super grappig!

Zaterdag konden we (eindelijk) weer naar ons gastgezin toe! Heerlijk om al je spulletjes weer bij je te hebben. Ook hebben we zaterdag SOS kinderdorp bezocht. Erg interessant. Er zijn 10 huisjes waar 12 (wees) kinderen in wonen, hier woont bij elk huis 1 (!) moeder in. Ik heb me even vermaakt met de kinderen door ze hoofd- schouders- knie- en – teen te leren. Toen we wegreden kregen we nog een mooi liedje van de kinderen. ’s Avonds gingen we naar een concert toe. Ik weet nu dat de mensen in Burkina Faso een bijzondere muzieksmaak hebben haha! Kortom een leuke zaterdag. Zondag een heerlijke relax dag bij het zwembad met z’n allen. Ook fijn!

Maandag hadden we (eindelijk ) onze eerste stage dag in de geboortekliniek. De eerste dag zat ik in een klein kamertje waar zwangere vrouwen kwamen voor een controle afspraak. Door de taalbarrière snapte ik er niet veel van. De controles gingen aan de lopende band door, niet normaal. Continue hetzelfde dus. Dit was niet echt mijn ding.

Gelukkig mocht ik dinsdag en woensdag op de verloskamers. Dinsdag werkte ik met Felix, een aardige man die je echt dingen probeert uit te leggen, al lukt dit 9 van de 10 keer niet haha..

Helaas die dag geen bevallingen. Woensdag werkte ik met Basile, ook een aardige man. Het communiceren was nog steeds lastig. Basile zei op een gegeven moment: You speak Anglais, I don’t speak Anglais. I speak France, you don’t speak France. Very difficile. Ik dacht bij me zelf: ja Basile je hebt ook helemaal gelijk jongen, maar ik kan er ook niet veel anders van maken. Dit was wel erg grappig. Deze dag waren er drie bevallingen. Dit was op zijn zachts gezegd ‘schocking’. De manier van communiceren is hier heel anders. Ze schreeuwen en commanderen hier nogal. Dat zijn wij Nederlanders natuurlijk totaal niet gewend. Er is 1 kamertje waar de vrouwen zitten die weeën hebben, als ze dan eindelijk 10cm ontsluiting hebben gaan ze naar een kamertje met 2 bedden waar ze moeten bevallen. Het gaat hier allemaal in rap tempo. Een vrouw gaat een kamertje binnen en een halfuur later komt ze met een kind naar buiten. Bij 1 van de bevallingen werd er keihard op de buik van een vrouw gedrukt om even te ‘helpen’, dit werd niet bepaald zachtjes gedaan. Even later werd deze vrouw ingeknipt, de arme vrouw begon te schreeuwen en te tieren. Vervolgens werd er tegen haar gezegd dat ze haar mond snel moest houden en dat ze haar benen in de juiste positie moest houden. Dit ging wel ver naar mijn mening. Ik die arme mevrouw haar hand maar vast gepakt…

Nogal heftig dus. De familie van de patiënt krijgt een recept mee, en moet vervolgens zelf de medicijnen, spuiten, naalden ect. kopen. Zoals verwacht is de hygiëne hier echt verschrikkelijk. Woensdag was dus een heftige dag. Ik mocht bij de geboorte van 3 mooie meisjes aanwezig zijn. Wat opmerkelijk is, is dat de moeders vaak niet blij zijn met de geboorte van het kind. De vrouwen bevallen ook altijd alleen. De vader is ook (bijna) nooit aanwezig in de kliniek.

Vandaag zat ik in een kamertje waar baby’s en aanstaande moeders werden gevaccineerd. Ik mocht baby’s druppelen voor Polio en vaccinaties klaar maken. Daarna mocht ik weer bij een bevalling aanwezig zijn.

De gehele week zijn we natuurlijk ook nog druk met Franse les. Dus elke avond kan ik heerlijk slapen en ben ik kapot! Morgen hebben we weer wondzorg en daarna lekker weekend!

Doei doei!

update!

Hallo allemaal,

Het is weer tijd om mijn blog bij te werken! Morgen zit ik al weer twee weken in Afrika. De tijd gaat echt super snel..

Jullie hebben vast wel iets mee gekregen over de politieke toestand hier in Burkina Faso, niet zo best dus.

Ik zal jullie niet vervelen door de hele toestand uit te leggen. Maar leuk was het zeker niet.

Het begon woensdag avond. Marie kwam ons bij de kapper vandaan halen. Toen we bijna thuis waren, stonden de wegen vol met mensen op toeterende brommers. We hadden nog niet echt door wat er aan de hand was. En uiteindelijk konden we door de menigte komen in de auto, echt fijn voelde dit niet haha.

Toen we thuis waren hoorden we wat er aan de hand was.

Maar we dachten er nog niet te ernstig over en dachten dat het wel snel voorbij zou zijn.

De volgende dag, kregen we te horen, dat ons gastgezin i.v.m. veiligheid naar familie naar ergens aan de andere kant van de stad ging verhuizen. Wij zijn toen met ons “vluchttasje” naar Ilonka (onze lerares Frans) verhuisd. Hier bivakkeren we inmiddels al bijna een week… Vooral in de hoofdstad van Burkina Faso, Ouagadougou, gaat het er ernstig aan toe. Er zijn doden gevallen en vooral veel gewonden. Hier in Bobo werden protesten gehouden, er werden blokkades gebouwd en wij moesten verplicht binnen blijven. Nou dat hadden we natuurlijk niet echt voor ogen toen we hier naar toe vertrokken.

We hebben ons gelukkig prima vermaakt: Franse les, jambe les en lekker ouderwets kaartspelletjes spelen. De jambe lessen zijn overigens super leuk. Die krijgen we van een super aardige jongen. Deze jongen heeft het thuis niet echt breed. Dus José en ik hebben een deal met hem gemaakt: hij geeft ons een paar jambe lessen en laat ons wat van Bobo zien, en wij kopen voor hem een nieuwe schooltas. Hij blij, wij blij!

Ik baal er natuurlijk wel van dat we ons gastgezin zolang niet zien (en ons eigen spulletjes), omdat ik daar ook graag wilde wennen.

Gelukkig worden we bij Ilonka thuis super verzorgd, en mogen we zelf ons eten kiezen, en dat betekend niet elke dag rijst (YESS)

Zondag zij we naar een kerk geweest, dichtbij huis. Dat was een bijzondere ervaring. Iedereen in de kerk deed extra z’n best. En wij moesten uiteraard gaan staan om een uitgebreid applaus te ontvangen. De hele kerkdienst bestond voornamelijk uit vrolijk gezang en er werd “bijzonder” gedanst. Al met al een bijzondere ervaring en zeker voor herhaling vatbaar.

Maandag was ons eerste officiële stage dag. Die kon door alle omstandigheden niet doorgaan. Balen. Dan de dag maar doorbrengen met skype en films. Wel merkten we dat de protesten hier in Bobo minder werden.

Het is ondertussen allemaal veel rustiger geworden. Het normale leven wordt weer opgepakt. Winkels gaan weer open, tankstations gaan weer open en mensen lopen weer op straat.

Vandaag hebben we eindelijk wat kunnen doen (halleluja/allahtanu)! We zijn naar een dorpje gegaan buiten Bobo. Een super arm dorpje. Toen we aan kwamen lopen, kwamen er meteen 20 kinderen op ons af gerend. Heerlijk haha! Ik had aan een hand al zo’n 4 kinderen lopen, een gezellige boel dus! In het dorpje hebben we bij verschillende kindertjes wondzorg verleend, maar ook veel geknuffeld. Echt een hele fijne dag en vooral een oppepper!

Alle kindertjes die met weinig zoveel kunnen doen, die dolblij zijn met een ballon. Je wordt weer even met beide benen op de grond gezet. Heerlijk om ze te kunnen helpen.

Daarna zijn we even lekker gaan eten, en zo zit ik alweer mijn blog te schrijven. Morgen vieren we het offerfeest, een heel belangrijk feest hier in Burkina. Iedereen is vrij. Dat wordt dus lekker eten en veel gezelligheid!

Oant sjen!

eerste dagen in afrika

Hallo allemaal,

Eindelijk tijd (en internet) gevonden om iets op mijn blog te schrijven. We kwamen donderdag nacht rond 4 uur (Nederlandse tijd) aan in Ouagadougou. We werden opgewacht door de Nederlandse verpleegkundige: Marie, die hier woont en werkt, en door een taxichauffeur. Onze koffers werden in een veel te kleine kofferbak op elkaar gestapeld. De kofferbak stond dus wagenwijd open, en wij maar hopen dat onze koffers er onderweg niet uit zouden vallen. Bij elk heuveltje of gat in de weg voelden we de bumper van de auto over de grond heen slepen. Een lekkere binnenkomer dus! Eenmaal aangekomen bij het hotel waren we ook echt kapot en konden we lekker gaan slapen.

De volgende ochtend een Afrikaans ontbijt: stokbrood, (hele dikke) yoghurt en/of cake. Ja ik weet het, wij eten cake bij de koffie maar in Afrika eten ze cake bij het ontbijt… In de middag gingen we de hoofdstad verkennen met Marie en de taxichauffeur. Het verschil tussen arm en rijk is hier zo onbeschrijfelijk groot. We reden door enorme villa wijken, 5 minuten later reden we door wijken waar de mensen echt helemaal niks hebben. Best even schrikken dus. Heel vreemd om het enorme contrast tussen arm en rijk zo duidelijk te zien.

’s Avonds gingen we in een restaurantje even wat eten. Het over straat lopen alleen al is hier een hele belevenis. Alle mensen in Burkina Faso staren ons aan en roepen blanke/witte naar ons in de lokale taal, ook een leuke bijkomstigheid haha. Na het eten dronken we nog even een biertje en daarna lekker slapen.

De volgende dag moesten we 6 uren in een bus zitten om in Bobo Dioulasso te komen. Na 3 uren een korte stop, tijdens die stop kwamen zo’n 100 vrouwen en kinderen met etenswaren in schalen op hun hoofd, schreeuwend op de bus af, hopend iets te verkopen. Eerst schrok ik er nogal van, echt het hele plein stond vol…. Na 6 uren (eindelijk) aangekomen in Bobo Dioulasso. We werden door Marie haar man ophaalt in de auto. De koffers pasten uiteraard weer niet in de auto, dus die werden op het dak gebonden. Na een klein kwartiertje rijden kwamen we aan bij ons gastgezin. Een erg lief gezin met twee kinderen en twee dienstmeiden. We werden erg hartelijk ontvangen. Voor Afrikaanse begrippen is het gezin best rijk, voor Nederlandse begrippen belachelijk arm. We hebben een eigen kamer op een dakterrasje. We delen het toilet en de douche met het gezin. De sanitaire voorziening zijn nogal primitief dus echt ‘back to basic’ . Toen ik mijn koffers had uitgepakt had ik even een ‘wat heb ik in mijn hoofd gehaald’ momentje. Het is, ook al verwacht je het wel, toch even slikken als je bijna niks hebt.

Gelukkig de eerste nacht heerlijk geslapen in mijn nieuwe bed. Na het ontbijt zijn we met Marie de stad in gegaan, even Bobo bezichtigen. Na 10 minuten rijden dacht ik, god wat is Nederland toch schoon. Het is hier volgens mij normaal om alles op straat te gooien. Ook even wennen dus. De mensen hier willen je allemaal helpen en zijn over het algemeen erg gastvrij. We zijn nog naar een hotel geweest met een heerlijk zwembad, aangezien het hier 33 graden is, was dit wel even lekker.

Morgen weer een dag…

Laterss