Hallo allemaal,

Het is hier nu half 8 in ochtend, en ik vind dat het tijd is om weer een blog te schrijven. Ik zal jullie vertellen wat ik afgelopen weekend en de afgelopen week heb gedaan.

Vorige week zaterdag was ik weer, samen met de andere vrijwilligers, in het zwembad te vinden. Toch fijn dat het hier altijd mooi weer is! ’s Avonds zijn met z’n allen pizza gaan eten. Er is langs de weg een pizza-hut. Een soort frietkraam die pizza verkoopt, zo ziet het er uit. Buiten op het gras was plastic stoelen en eet smakelijk. De pizza’s waren heerlijk, zeker voor herhaling vatbaar!

Zondag zijn we met alle vrijwilligers wezen toeren door Bobo: ergens wat gegeten en in een of ander verwaarloosd jungle park rond gewandeld. Wel erg mooie plekken tegen gekomen! En heerlijk op de brommer wezen rijden. Een fijne zondag dus!

Maandag hadden José en ik weer stage. Ik liep mee op de verlos kamers. Ik kwam binnen en daar stond mijn collega Felix. Zoals altijd vroeg ik het ging en hoe zijn weekend was geweest. Toen ik ineens naast me op het bed keek schrok ik me wild. Er lag een overleden baby. Ik vroeg wat er was gebeurd.

Maar de uitleg van Felix begreep ik niet. De moeder lag nog wat verloren op het bed voor zich uit te staren en moest nog gehecht worden. Voor het personeel was dit de normaalste zaak ter wereld, ze werken door, maakten grapjes enz. De overleden baby moest nog gewogen worden, de baby werd aan 1 arm opgepakt, en hoofdje viel achterover en het laatste lucht kwam langs de stembanden, waardoor je nog een zacht kreuntje hoorde. Toen de baby gemeten moest worden pakte te verpleegkundige de baby bij de voeten vast en hield het over de kop. Het was een zeer naar gezicht. Ik vond het erg vervelend om naar de kijken, en heb mijn hoofd weg gedraaid. Na dat alle controles gedaan waren, werd de baby weer in een doek gewikkeld en daarna in een kartonnen doos (!) gedaan. Ik stond echt perplex, ik had echt geen idee wat ik hier mee moest. De moeder moest nog gehecht worden. Dit was uiteraard pijnlijk. Maar door de verpleegkundige werd gewoon gezegd dat ze zich niet moest aanstellen en weer in de juiste positie moest gaan liggen. Ik heb haar hand vastgepakt. Daar leek ze blij mee te zijn. Aan de vrouw zelf kon je niet zien of ze het verlies van het kind erg vond. Echt ruimte voor emoties was er ook niet…

Rond 12 uur gingen alle stagiaires weg, de verpleegkundige (Felix) was ik de halve ochtend al kwijt geweest. 1 stagiaire zei: I go to home, you go to the women. Er lag namelijk nog een vrouw in de verloskamer. Toen iedereen weg was kwam José boven, ze was beneden al klaar en vroeg of ik dat ook was. Ik vertelde dat er nog een vrouw op de verlos lag en dat iedereen gevlogen was, ik wilde niet naar huis zolang daar nog iemand lag. Zo dapper als we waren gingen we de verlos binnen om te kijken hoe het bij de vrouw was. Toen we nog eens goed tussen haar benen keken, zagen we al een zwart pruikje haar. Nou wij natuurlijk wel licht in paniek. Want hoe zouden wij nou met z’n tweeën een bevalling moeten doen!? Na veel geroep en gezoek, kwam er een stagiair boven. We legde de situatie uit, en hij gaf aan Felix te zullen roepen. Na een lange 5 minuten kwam Felix de verlos binnen. Nog geen minuut later, schoot de baby er zo ongeveer uit. Met moeder en kind was alles gelukkig goed.

Dinsdag gingen we naar het dorp buiten Bobo om wondzorg te geven, en om na denken over een grote actie die we die donderdag zouden gaan houden.

Woensdag weer stage in de geboortekliniek. Mijn taak die dag was om alle baby’s te meten, vaccinaties klaar te maken en baby’s te druppelen. Dit gebeurt allemaal in een klein hokje. Er zitten echt honderd vrouwen met baby’s. Echt een enorme gekkenboel. Tegelijkertijd ook indrukwekkend.

Na stage inkopen doen voor de actie van donderdag.Dit deden we op een grote overdekte markt. Blanke mensen worden echt altijd afgezet.Dus wij maken er bijna een spel van, om toch een eerlijke prijs voor eenproduct te krijgen.

Donderdag hielden we een grote actie, we gingen naar een arm dorp buiten de stad, waar we ook wekelijks wondzorg verlenen. We gingen alle honderden kinderen wassen, nieuwe onderbroeken geven en eventuele wondzorg verlenen. Dit gebeurde allemaal op een afgebakend trein in het dorp. Het was een grote gekkenboel. Alle kinderen renden door elkaar. Moeders die voordrongen zodat hun kind als eerste kon. Erg bijzonder allemaal. Ik vond het geweldig om te zien dat de kinderen plezier hadden. Dan weet je echt waar je het voor doet.

Vrijdag een lekkere studiedag. Want er moeten natuurlijk ook nog schoolopdrachten gemaakt worden. Soms vergeet ik helemaal dat ik hier voor school zit. Als vakantie voelt het niet meer, omdat ik wel elke dag naar stage moet. Maar elke dag dat heerlijke weer en de vrijheid. Een fijn gevoel.

Zaterdag besloten José en ik een dagje te gaan toeren op de brommer. We zijn er achter gekomen dan Bobo niet vreselijk groot is. Veel rondjes gereden, topografische wonderen die we ook zijn haha! Na het toeren nog even Franse les. ’s Avond wilden we wel graag uitgaan. We gingen eerst wat eten met Ilonka en Issouf. Bij de uitgaansgelegenheid aankomen, werd ons verteld dat ze gingen sluiten i.v.m. met de weersverwachting. En zou namelijk gaan onweren en regenen. Nou dat hebben we geweten. Als twee verzopen katten kwamen we weer bij ons gastgezin aan. Op ons kamer had het gelekt, dus allemaal plassen water in de kamer, heerlijk.

Vandaag (zondag), even lekker bij het zwembad liggen. En morgen weer naar stage!

Tot de volgende blog!