Zo. Daar zit ik dan. Het is hier nu 7 uur in de ochtend en ik ben natuurlijk al wakker. Vandaag om twee uur vertrekken we met de bus naar de hoofdstad van Burkina Faso. En woensdag nacht vlieg ik al weer terug naar huis..

God wat is de tijd snel gegaan. Ik weet dat het cliché klinkt, maar de tijd vliegt echt als je het leuk hebt. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik in Brussel op het vliegtuig stapte. En nu zijn we alweer 15 december, en ben ik bijna klaar om naar huis te gaan.

De afgelopen maanden heb ik ontzettend veel mee gemaakt. Ontzettend veel leuke en mooie dingen. Maar ik heb ook veel heftige en minder mooie dingen gezien en mee gemaakt. Ik heb van dichtbij mogen zien hoe groot het contrast tussen Burkina Faso en Nederland is. Ik ben er zelf van overtuigd, hoe jammer het ook is, dat Burkina altijd achter zal blijven in de vele vormen van ontwikkeling ten opzichte van Europa. Als Burkina eenmaal zover is, als dat wij nu in Europa zijn, zijn wij in Europa alweer veel verder.

In sommige opzichten maakt het Burkina mooier. De kinderen bijvoorbeeld, die spelen altijd buiten, en kunnen zich een dag lang vermaken met een tomatenblik. Terwijl sommige kinderen in Nederland zich soms alleen maar kunnen vermaken met een tablet, Wii, spelcomputer of laptop.

Of hoe we in Nederland honderden euro´s uitgeven aan kinderwagens, wipstoeltjes, buggy’s enzovoort. Hier wordt gewoon een kind met een doek op de rug van de moeder vast gebonden. Naar mijn mening is dit echt niet minder goed dan al die dure spullen die wij gebruiken. In veel opzichten is het misschien zelfs beter om een kind met een doek op je rug te dragen. Het kind heeft zo altijd direct contact met de moeder. Daarbij is het ook nog heel goed voor de heupjes voor het kind. Veel mensen zullen vast denken dat het gevaarlijk is, dat snap ik, maar ik heb echt nog nooit hier een kind zien vallen.

Door alle dingen die je hier meemaakt, kom je wel echt weer met beide benen op de grond te staan. Doordat je thuis alle luxe hebt, neem je het ook snel voor lief. Als je eten niet meer hoeft zet je het weg of gooi je het in sommige gevallen zelfs weg. Ik heb hier meerder malen een weeshuis bezocht. De kindjes eten daar zo snel mogelijk, omdat het eten anders op is.

Bij ons is het normaal om naar school te gaan. In ons gastgezin hebben we twee dienstmeisjes. Een van 9 en een van 14. Deze meisjes kunnen niet naar school, zien hun ouders bijna nooit, en krijgen niet de kans om kind te zijn. Op een bepaalde leeftijd worden ze uitgehuwelijkt, krijgen ze kinderen en dat is het. Zij krijgen niet de kans om eigen keuzes te maken. Ik weet dat ik jullie met al deze dingen waarschijnlijk niets nieuws vertel, maar toch wil ik het graag gezegd hebben.

In de meeste gevallen is de achterstand in ontwikkeling helemaal niet goed. De zorg bijvoorbeeld. In de kliniek waar ik stage liep, is de hygiëne echt heel slecht. De mieren lopen tussen de on-verpakte katheters, scharen en kochers door. Mensen moeten hier vaak kinderen krijgen om hun toekomst veilig te stellen. Als zij later oud zijn moet er iemand zijn die voor hen zorgt. Hier is geen AOW of iets.

Ook mijn stage in de geboortekliniek is inmiddels afgerond. Ik heb ontzettend veel geleerd in de kliniek. Veel mogen doen en meemaken. Twee nachtdiensten van 12 uren mogen draaien. In een nachtdienst bevallen er ongeveer 6 tot 12 vrouwen! Erg leuk om mee te maken. In de kliniek werkte ik meestal met ontzettend leuke collega´s die hun best deden om mij wat te leren. Helaas ook minder leuke dingen mee gemaakt in de kliniek. Twee keer een pasgeboren baby moeten reanimeren. En twee keer een baby niet meer kunnen redden. Dit zijn natuurlijk wel dingen waar je over nadenkt voor je aan je stage begint. Je denkt dat je je er op kunt voorbereiden. Maar het tegendeel is waar. Dit vind ik persoonlijk een hele harde kant van het land. Ze hechten veel minder waarde aan een mensenleven dan dat wij doen.

Voor school moest ik een kwaliteitsonderzoek doen. José en ik hebben samen een recent reanimatie protocol opgevraagd bij het MCL. Deze hebben we vertaald in het Frans. We hebben een boekje gemaakt met pictogrammen en tekst waar het protocol duidelijk in uitgelegd staat. Deze boekjes hebben we geplastificeerd en samengebonden. Voor ieder personeelslid een. Deze kunnen ze altijd bij zich houden. Daarbij hebben we een presentatie en demonstratie gehouden. We hadden poppen gekocht, hier kon het personeel, na de presentatie en demonstratie, onder begeleiding op oefenen. De poppen hebbe we in de kliniek gelaten zodat ze kunnen blijven oefenen. We hebben nog een handboek gemaakt met de bijbehorende theorie m.b.t. reanimatie vertaald in het Frans. Het personeel was erg blij met de protocollen, deze waren namelijk niet in de kliniek aanwezig. Ik hoop dat we hierdoor de kindersterfte in onze kliniek iets hebben kunnen minimaliseren.

Ik vond het heel bijzonder om de cultuur van zo dichtbij te kunnen meemaken. Wel ben ik van sommige dingen erg geschrokken. Het lijkt bijvoorbeeld alsof er geen ruimte is voor liefde. Man en vrouw leven compleet langs elkaar heen. Ik heb nog nooit een stel elkaar een kus zien geven. Nog nooit! Hier vinden ze dat een vrouw gewoon kinderen hoort te krijgen, anders zou je geen echte vrouw zijn. Echt een keuze is hier dus niet in. Voorbehoedsmiddelen zijn er wel, maar worden vaak niet gebruikt. Omdat het voor sommige meisjes verboden is om ze te gebruiken, om dat ze het niet kunnen betalen of omdat ze niet weten dat ze er zijn. Het aantal tienerzwangerschappen is onmogelijk hoog. Dat kan niet anders.

Ik heb echt van mijn stage genoten. Ik voel me thuis in Bobo. Zelf zou ik hier niet kunnen wonen. Daarvoor staan sommige dingen van de cultuur mij teveel tegen. Ik zou iedereen een stage in Burkina Faso aanraden. Ik heb wel veel heftige dingen mee gemaakt. Maar ik heb me hier wel altijd veilig en welkom gevoeld.

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om me te volgen tijdens mijn stage.

Groetjes!